لحظه‏ی دیدار

 

اگر به نقوش و معماری باستانی ایران نگاه کنید حتی به نقوش قبل از 2500 سال پیش می بیند که روی ظروف سفالی و دیوارها نقوشی بوده است که در باستان شناسی آن را نشأت گرفته از عقاید مذهبی مردم آْن زمان می دانستند. تا 5-4 قرن پیش هم این روند تقریبا ادامه داشته اما از زمان حکومت قاجار و بعد ورود مدرنیته به ایران و ... این تفکر که عقاید مردم یک ناحیه در معماری آنجا لحاظ شود رخت بر بست. بدین ترتیب بعد از گذشت سال ها از این فراموشی ما چنان با اصل خود بیگانه شده ایم که وقتی به مسجد شیخ لطف الله در اصفهان  نگاه می کنیم انگشت حیرت به دهان می گیریم که عجب معماری بوده سازنده این بنا و چشم ما مسحور نقوشی می شود که هنوز با الهامات قلبی ما بیگانه نیست. نقوشی اسلیمی همراه با فضاهایی خالی از جنس همان نقوش که اشاره به وحدانیت و آفرینش در طبیعت دارد. (بحث فضاهای خالی و نقوش اسلیمی و هر نماد دیگری در معماری اسلامی مفصل است که بعدا به آن می پردازم) . این حقایق گرچه امروزه به خاطر فرو رفتن در جنبه های مدرن زندگی برای ما تازگی دارد اما در گذشته این امور جزء بدیهیات بودند. امروزه با جرأت می توان گفت بخش اعظم اضطراب ها و تشویشات و ناهنجاری های اجتماعی ناشی از رعایت نکردن این مسئله در معماری شهرهای بزرگ است. معماری بیرونی و درونی ساختمان های اداری و مسکونی و ... حتی معماری پل ها و مغازه ها و بازارچه ها(پاساژها).

                  

ادامه دارد....