لحظه‏ی دیدار

 

به دنبال پست قبلی و کامنت ها و آف ها یی که برام گذاشتن لازم دیدم که دنباله مطلب رو بنویسم یا به عبارتی بهش اضافه کنم.

 در جامعه امروز که انسان ها چه دختر یا پسر به بلوغ اجتماعی خیلی دیرتر از بلوغ جنسی و عطفی می رسن باید به دنبال راه حلی بود برای خالی کردن پتانسیل موجود. جوان ها در دوران تحصیل چاره ای ندارند که مجرد بمانند چون هزینه ها و مشکلات زندگی مشترک به آنها اجازه نمی دهد تن به ازدواج دائم بدهند. پس باید به رهبانیت بپردازند و تحمل کنند تا زمان ازدواجشان فرا رسد. بر فرض محال که همه می توانند رهبانیت و ریاضت را تحمل کنند جامعه با عوارض ناشی از سرکوب امیال جنسی و عاطفی چطور کنار می آید. راه دیگری هم است که در جامعه دختر و پسر را رها کنیم تا هر طور که خواستند با هر چند نفر رابطه داشته باشند که این نیز نه تنها مشکلاتی را در سطح جامعه به دنبال دارد بلکه خلاف اسلام و روحیه جامعه ما است.

اما یه راه دیگر هم می ماند و آن هم استقبال از ازدواج موقت برای دختران و پسران در حال تحصیل و غیره که امکان ازدواج ندارند. این یک امتیاز عالی در فقه جعفری ست که قانون کشور ما نیز می باشد. علاوه بر آن دو نفر که می خواهند با هم به طور دائم ازدواج کنند اما قبل از آن می خواهند هم دیگر را بشناسند می توانند از این الگو برای شناخت هم استفاده کنند که اگر هم را نپسندیدند از هم جدا شوند یا اگرمایل بودند عقد را به صورت دائم بخوانند. در جامعه به خصوص امروزه در قرن بیست و یک نیاز انسان با ازدواج دائم رفع نمی شود. منظورم هوس رانی بعضی مردان نیست که یکی از عوامل بد بینی مردم ما به این آیین، سوء استفاده های از این قانون است.

البته باید توجه داشت که سوء استفاده از یک قانون باعث خدشه دار شدن آن قانون نمی شود بلکه با تبصره و قوانین دیگر باید جلوی آن را گرفت. در ازدواج دائم زن و شوهر نسبت به هم متعهد هستند که تا پایان عمر باهم باشند و بر مرد نفقه واجب است که شامل خورد و خوراک و پوشاک و مسکن و... می شود. اما در موقت اینطور نیست و در حد شروطی ست که دو طرف ضمن عقد به آن متعهد می شوند. حتی در ازدواج موقت بر خلاف دائم اگر قبل از عقد مهریه معین نشود عقد باطل است. شروط دیگری مثل عدم استمتاع جنسی یا عدم دخول و ..... نیز در ازدواج موقت امکان پذیر است. و همین شروط آن را متمایز ساخته است.

 بعضی از اندیشمندان غربی مثل لیندزی و راسل نیز به ازدواج رفاقتی معتقدند که شبیه همین ازدواج موقت است. البته اگر این ازدواج موقت مثلا اسمش ازدواج آزاد بود و یک تحفه از غرب به حساب می آمد نه یک الگوی نبوی و شرقی، چنان اقبالی به آن می شد که وصف ناپذیر بود. هر روز کنفرانس ها و سمینارهای بررسی آن راه می افتاد و کم کم ازدواج دائم را زیر سوال می برد و مطرح می شد که ازدواج دائم خلاف آزادی های انسان قرن بیست و یک است وجامعه باید آزاد از قیود سنت باشد و از انیجور ادا اطفارها تا حدی که ما امروز مجبور می شدیم از ازدواج دائم دفاع کنیم تا در سایه قدرتمند ازدواج آزاد نابود نشود. به هر حال خواه نا خواه در اذهان مردم ما ازدواج موقت منفور است و گاهی از زنا نیز بد تر می نماید. این به چند علت است. یکی سوءاستفاده های بعضی افراد هوسران از این قانون استثنائی دوم عدم آگاهی مردم از جنبه های ازدواج موقت و شرایط مهم و قابل انعطاف آن که در مجموع به نفع زن است. سوم توهم یک عده از زنان از اینکه اگر ازدواج موقت رایج شود و قبح عرفی آن بریزد شوهر خود را از دست می دهند.

در پایان امیدوارم جامعه ما نه تنها در این مورد بلکه در موارد دیگر هم به حقیقت نگاه کند و بازتاب مثبت آن در جامعه،نه به سوء استفاد های احتمالی از یک قانون که جلوگیری از آن وظیفه قانون گذار است.